Volgens de politie gaf ze zich aan omdat ze bang was dat haar vijanden haar probeerden te vermoorden. Wat een kul. Een vrouw als Bella di Fiore kent geen vijanden. Ik weet dat. Ik ken haar intussen. De vijand, dat is zij. Zij liquideert of, als ze geen zin heeft, draagt op tot. En welke eikel vult eigenlijk die Rai Uno nieuwsticker? Bella gaf zich aan om haar aartsrivaal erbij te lappen. En voor wat hoort wat– zou je denken, maar zoals gewoonlijk nam la Giustizia een loopje met de deal. Dan heb je aan Bella een slechte. Dan lost ze het probleem intern wel op. Zonder blikken of blozen. Want Bella heeft een gouden hart. Met iedereen heeft ze het beste voor, uit welk hout je ook gesneden bent. Bella is een voorvechter van rechtvaardigheid. Ze zet recht wat krom is, zonder enige vorm van aarzeling. Die slagvaardigheid– prachtig. Ik benijd haar erom. Zelf ben ik niet zo onverschrokken. Totdat de hoofdcommissaris mij op Bella attent maakte. Zij stelde orde op zaken in mijn slaapwandelde bestaan, maakte mij vrij. En ik hoefde er niet eens om te vragen. Ze dééd dat gewoon. Voor mij. Dat is toch waar de liefde om draait? Elkaar aanvullen, er voor elkaar zijn? Zoals ik er nu ben voor haar, na haar ontsnapping. Het was maar een schampschot. Je kunt je toch niet voorstellen dat mijn collega’s niet beter bewapend zijn? Die overheidsbezuinigingen– onze bestuurders maken van ons een lachertje. Ah, ik zie dat er een internationaal arrestatiebevel uitgevaardigd is. Bella di Fiore wordt gezocht. Ik lach me een breuk. Hebben ze dan nog steeds niet door dat la Famiglia hen altijd twee stappen voor zal zijn? Het is slechts een kwestie van tijd voordat ze la Regina in veiligheid brengen. Tot dan laat ik haar rustig slapen: haar ogen vredig gesloten, haar wimpers zachtjes trillend, haar lippen de vorm van een hart… Mij vertrouwt ze. En ze neemt me mee, ver weg van hier, samen van de radar, mijn Bella en ik, ware liefde.